Rotinborulegur á reinunum ...???

Undir stýri utan við sig
athyglin farin. 
Opnar ekki & þannig 
upphefst hasarinn!

Hinn ungi & aldni vagnverji vildu ólmir inn í hina krikagulu & krúttlegu vagna hér í gettóinu, hvar þeir gengu hröðum skrefum í átt að biðskýli einu í grenndinni. Nema hvað.

Góðu heilli kom rafvagn aðvífandi á leið 3 sem gladdi hið gamla hró Gylforce-ins & færði oss í námunda við Gerðubergið. Gott & blessað.

Heimleiðin var með fjarka góðum - þó ekki rafvagni. Eitthvað var vagnstjórinn illa vaknaður á vachtinni - jafnvel vankaður - því optar en einu sinni gleymdi hann annaðhvort að stoppa á stoppistöðvunum eða opna apturhurðirnar til að hleypa verjum út.

Það tók hinn margfræga stein úr síðan er hinn ungi & aldni ætluðu út. Sá stutti fór fyrst út en þegar dr.-inn ætlaði út lokaði stjórinn hleranum & hélt af stað. Skelfingarsvipur kom á þann yngri þegar hann horfði á eptir vagninum & föður sínum.

Sem betur fer var rödd Gylforce-ins þokkaleg svá hann gat gert vagnstjóranum viðvart sem stoppaði stuttu síðar. Hjúkk!

Koma svo, verum vakandi á vachtinni - maður lifandi!