Breskt & bilað ...

Hinn höfðinglegi & hjálpsami dr. Gylforce hefir nú ekki lagt það í vana sinn að fagna þegar vinir vorir - vagnarnir - bila eða jafnvel geispa golunni. Öðru nær.

Því var þó öðruvísi farið síðastliðinn mánudag þegar hinn engilsaxneski & funheiti MAN 305 vagn kom aptur á leið 35 eptir langa fjarveru. & sá stoppaði stutt - maður lifandi.

Klukkan var að verða hálfátta á mánudagsmorgni þegar eitthvað gaf sig í honum blessuðum. Sá enski komst ekki langt & varð að taka hlé í Digranesbrekkunni.

Dr.-inn vissi að það þýddi eitthvað jákvætt enda kom það á daginn (eða kvöldið) þegar landsleikur fór fram milli Frónbúa & Tjallans hvar hinir fyrrnefndu höpðu sigur.



Eitt gleðilegt hapði gerst
gafst hann upp þessi. 
Á þeim degi er allt breskt
endaði í messi.

Nú vonast dr.-inn að sjá Irisbus eða Iveco vagn bilaðan á sunnudaginn enda eru þeir frakkneskir. Áfram Ísland!

 

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 30.6.2016 kl. 23:08]

Sagan segir, að í fyrndinni hafi enskurinn tekið eftir því að fólk var farið að kaupa tæki framleidd í útlöndum framyfir breskar, svo þeir lobbíuðu fyrir því að allar slíkar vörur yrðu merktar með "made in" á áberandi stað, í von um að innlendingurinn keypti innlendar vörur af einskærri föðurlandsást.

Ekki fór svo.  Fólk sá nú greinilega hvað bar að forðast og hvað ekki - þýskar vélar og smádót seldist betur en áður, nú þegar fólk þekkti það dót betur frá.

(Mjög markir englendingar aka um á BMW, hef ég tekið eftir.  Fleiri svoleiðis í London en Rover.)